Palmbomen, wit strand, blauwe zee

Vorige week was een nationale vakantieweek. Ze vieren/eren hun doden en voorouders. Het hele land is dus bij hun ouderlijk huis om langs verschillende tempels te gaan, en voedsel en andere dingen te offeren. Ik heb deze week vrij gevraagd om met andere vrijwilligers het zuiden van Cambodja te ontdekken. Vrijdagavond hebben wij de nachtbus naar de hoofdstad Phnom Penh genomen. Het was niet super comfortabel (geen werkende gordel dus de angst om gelanceerd te worden op de hobbelige weg was aanwezig, en licht van tegenliggers constant in m'n ogen) maar ik kon wel 'liggen'. Na een zeven uur durende reis, moesten we in Phnom Penh overstappen op de bus naar Sihanoukville, aan de kust van Cambodja. In de korte TukTuk tocht van 10 min heb ik meer dan genoeg van de hoofdstad gezien. Wat een verschrikkelijk lelijke, chaotische, vieze stad. Alle verhalen die ik er ook over heb gehoord zijn negatief. 10 minuten was dus meer dan genoeg. Het minibusje die ons in vier uur naar Sihanoukville zou brengen was erg 'vermakelijk'. Het is zonder grap de lelijkste bus die ik ooit heb gezien. Ze noemen het een limousine, maar het is eigenlijk een kitsch museum op wielen. Gouden spiegel met gouden beschildering op 't plafond, Cambodjaanse karaoke op de flatscreen achter de bestuurder. Overal leer (ook t plafond en muren), en kussentjes op de stoelen. Het was redelijk comfortabel gelukkig.
Eenmaal aangekomen in Shinanoukville was het nog een bootreis van twee uur voordat we op het paradijselijk eiland Koh Rong aankwamen. Palmbomen, witte stranden en helder blauwe zee en natuurlijk kokosnoten, waar ik nu al niet meer zonder kan.
Het eiland heeft 1 dorp, dat alleen maar bestaat uit restaurants en barretjes. Onze bungalow zat aan het einde van het dorps-strand, op 50 stappen afstand van de zee. Wij hoorden dus gelukkig niets van de muziek dat tot vroeg in de ochtend bezig is.

Om je niet al te jaloers te maken met alle details zal ik een korte samenvatting geven van mijn avonturen op Koh Rong:
Jungle hike, in een jurkje (didn't know what I was getting into)
Cocktails voor $1,50 en een halve liter bier voor $1
Een middag op een bijna verlaten, mega lang, nóg witter strand met zonsondergang.
Zwemmen met lichtgevende plankton (echt TE gek!!)
Snorkelen tussen de vissen (en kwallen...)
Vissen (helaas niks gevangen)
Wéér zonsondergang op het strand (dit keer met een biertje)
BBQ-en op de boot (stelde helaas niet veel voor)
Wéér zwemmen met plankton (nog steeds te gek!)
En vroeg slapen omdat ik ziek werd..

Gelukkig was ik niet zo erg ziek dat ik de vakantie niet kon voorzetten, en ben ik doorgereisd naar Kampot, een slapend, charmant, kustdorpje 2 uur van Sihanoukville. Hier zijn we twee Fransen en een Oostenrijker tegengekomen die ons hebben overgehaald om met de motor naar het Bokor National Park te gaan. Mijn eerste keer op een scooter/motor en al meteen verslaafd. Met 80/90 km/u de berg op en af, door de jungle en langs tempels en standbeelden. Echt geweldig. De dag erna op de motor naar Kep, een klein, vies, dorpje dat bekend is om z'n crabmarket. Hier heb ik veel lokaal eten geprobeerd, verse vis van de bbq, sticky rice, en een soort van gebakken rijstdeeg-wafel. (Dat avontuurlijke eten heb ik daarna wel gemerkt, maar laten we het daar niet over hebben ;)
Dit zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik de motor in ZO-Azië neem (heb wel een helm op hoor pap & mam).

Na twee nachtjes Kampot zijn we doorgereisd naar Phnom Penh om wat cultuur te snuiven. Helaas niet het leuke gedeelte van de cultuur in Cambodja. Samen met een andere vrijwilliger ben ik naar de Killing Fields en de S21-gevangenis geweest. Wat een verschrikkelijke recente geschiedenis heeft dit land. 3 van de 8 miljoen mensen zijn uitgemoord en er is nog maar 1 persoon voor bestraft. Ik kan mij er erg boos over maken dat dit land eigenlijk nog zo in de kreukels ligt dat de verantwoordelijke mensen hier nog niet voor berecht zijn. Helaas is er niet veel aan te doen omdat de overheid hier kan doen wat ze willen. Na een gesprek met een local ben ik er achter gekomen dat de gehele bevolking het eigenlijk niet eens is met de manier waarop wordt omgegaan met de geschiedenis van de Khmer Rouge en de verantwoordelijken, maar omdat er geen waakhond voor de overheid is, worden ze niet op hun vingers getikt. De Khmer rouge zit dus nog in alle gaten van de overheid verstopt waardoor het UN-tribunaal erg traag verloopt (ze zijn als sinds 1997 bezig met het tribunaal op te zetten).

Maar zelfs met de trieste geschiedenis en de falende overheid ben ik onder de indruk van dit land. Ze zijn er belachelijk snel bovenop gekomen. Er wordt nu overal gebouwd, kinderen kunnen, als hun ouders dat toestaan, naar school, en mede dankzij NGO's leert de jeugd engels. Er zijn universiteiten en middelbare scholen, en dat is best indrukwekkend als je bedenkt dat 25 jaar geleden alle geleerde mensen zijn uitgemoord. Ze hebben natuurlijk nog een lange weg te gaan, maar over tien jaar herken je dit land niet meer terug.

Na de geweldige, en leerzame, vakantie ben ik nu weer terug in Siem Reap, en alweer een paar dagen bezig met stage. Komend weekend ga ik naar Battambang, misschien, als ik zin heb, komt er dan weer een blog. Maar hou er maar geen rekening mee ;). JOE!

Update: Bedwantsen hebben zich volgevreten met mijn bloed in Kampot. Echt super chill. JOE again.